Stress en burn-out de baas? Doe mee aan het En nu zorg ik voor mezelf-experiment!

[Isa van IZZ]

Wil jij minder last hebben van stress? Wil je een burn-out voorkomen, of wil je extra hulp bij je herstel?

Dan is het tijd voor iets nieuws!

We nodigen jou uit om mee te doen aan het En nu zorg ik voor mezelf-experiment. Kies er 2 weken lang elke dag bewust voor je goed te voelen, en ervaar wat dat met je doet.

Je krijgt van ons een 5 stappenplan dat je helpt om het experiment uit te voeren. Bekijk daarvoor onderstaande video en download het stappenplan: En nu zorg ik voor mezelf-experiment.pdf.

Het experiment leert je sturing te geven aan hoe jij je voelt. Je leert daardoor zelf de toon te zetten voor je dag. En dat maakt verschil. Ervaar het zelf. Doe je mee?!

Tip: log eerst even in via de optie inloggen onder de video!

Je ervaringen delen? Dat kan onder dit bericht of door een nieuw gesprek te starten in het forum Burn-out in de zorg.

Heb je een vraag aan Marina? Het experiment is gestart door IZZ in samenwerking met burn-outspecialist en auteur Marina Schriek. Stel je vraag aan Marina door in jouw bericht of reactie @Marina Schriek te schrijven. Marina beantwoordt jouw vraag zo snel mogelijk.

 

[anitaveerhuis]

Helaas heb ik het experiment "En nu zorg ik goed voor mezelf" nog niet gedaan om de doodeenvoudige reden dat ik nu door griep geveld ben. Ik dacht dat ik goed op weg was na mijn burn-out; dat het weer goed met me ging. Geestelijk wel ja, maar lichamelijk ben ik toch gevoelig geweest voor de alom heersende griep. Als ik 1 ding heb geleerd van de afgelopen periode is dat zowel geest als lichaam zo met elkaar verbonden zijn dat beide goed moeten zijn! Mijn burn-out begon met lichamelijke klachten en ik daarmee naar de huisarts ging; geen idee dat het eigenlijk een burn-out was. Ik ben ook gewoon nog doorverwezen naar een specialist en heb zelfs een darmonderzoek gehad; pas later viel het kwartje. En nu heb ik toch weer lichamelijke klachten al is het "maar" de griep. Het maakt niet uit; het zegt genoeg. Ik liep weer te hard van stapel en krijg nu letterlijk de waarschuwing van mijn lichaam: en nu STOP! En dat heb ik gedaan: alle afspraken zijn afgezegd en ik heb rust. En eigenlijk voel ik me ondanks de griep wel weer goed. Ik voel het verschil in mijn geest en lichaam. Wat dat betreft kwam de griep "goed" uit. Wat niet wegneemt dat ik echt belabberd was en echt nergens zin en tijd voor had en dus ook even niet in het experiment. Maar de inspiratiebijeenkomst bracht mij veel. Ik denk regelmatig hier aan terug en praat met mensen over in mijn omgeving (mijn jongste dochter zegt zelfs standaard als ik vooraan bij het rode stoplicht sta "mam, we staan vooraan in rij!"). Ik ben enorm geraakt voor het feit dat jezelf sturing moet geven aan jouw dag, aan jouw leven en hoe je dat altijd toch een positieve draai kunt geven alleen maar omdat je dat zelf wilt! Dat is iets wat ik mee heb genomen en al dikwijls gebruik in mijn leven (lijkt toch een beetje op het experiment, toch?). Wat niet wil zeggen dat ik het experiment niet ga doen: ja zeker wel: dat gele memoblaadje hangt binnenkort op mijn badkamerspiegel! Lieve groeten van Anita Veerhuis.

[Isa van IZZ]

Hallo @anitaveerhuis, bedankt voor je mooie bijdrage! Inspirerend om te lezen hoe je naar je eigen gezondheid kijkt. En dat je het experiment inderdaad op een minder 'formele' wijze toch al uitvoert. Als je gele memo'tje hangt, plaats je er dan een foto van hier?! Dat geldt voor iedereen trouwens, misschien leuk om met elkaar te delen? #zorgvoormeselfie

@Ad Verhagen, jouw verhaal over voor het rode stoplicht staan, dat je tijdens de bijeenkomst vertelde, heeft impact! Dat is de kracht van met elkaar delen   En daar is dit forum precies voor bedoeld. Zo maken we stress en burn-out in de zorg bespreekbaar. 

Groetjes @Isa IZZ

[Matima Verbeek]

Hallo @AnitaVeerhuis, ik was aan het "rondlezen"in de Community en zag jouw verhaal. Heel herkenbaar die strijd en de confrontatie met jezelf. M.i. heeft men die levenslang. Maar......een wijze uitspraak die ik ergens gelezen heb is:

Er is geen sterker mens dan hij die zichzelf overwint.

Ik vind die zin altijd een enorme opsteker en misschien is hij dat voor jou ook.

[anitaveerhuis]

Hallo Matima en andere lezers, het klopt wat je zegt. Ik probeer het een plek te geven en er zijn dagen dat dat heel goed gaat maar natuurlijk heb ik ook "dip"-dagen. Ik voel me erg gesterkt door de uitspraak die je deelde! Erg mooi, dank je wel.

@Isa IZZ dank je wel voor je reactie. Natuurlijk zal de "zorgvoormeselfie" volgen!

Edited February 27, 2018 by anitaveerhuis

[jokehultink]

Helaas kan in de burn out niet meer voorkomen. Ik heb er jaren over gedaan om dit te ontwikkelen; zo'n 5 jaar. Ik was beeldend therapeut in Ggz Breburg. Van de een op de andere dag was ik niet meer de beeldend therapeut van de afdeling waar ik ooit op had  gesolliciteerd , maar ik was beeldend therapeut van het ggz. De instelling kon je dus zomaar elders plaatsen. Dat overkwam me zo'n 4 keer in 5 jaar! Er werd bezuinigd dus geen geld meer voor overleg met het team, cl. Informatie moest zoveel mogelijk over de mail! Ondertussen ging het slecht met mijn ouders en werd ik ook mantelzorger  , bepaald  niet naast de deur maar in Apeldoorn ( ik woon in Breda). En ook werd ik Oma van 4 lieve kleinkinderen en ook voor hen wilde ik er zijn. Het jaar voor mijn officiele burn out kreeg ik van alles en dat terwijl ik verplicht was een bijscholing te volgen over je ziekmelden, dat blijkt een keuze te zijn. Ik werd steeds onzekerder! Dacht dat Ik me niet ziek kon melden want dan wilde mogelijk ook de laatste afdeling waar ik op dat moment werkte gaan bezuinigen op mij! Met vallen en opstaan ( mijn ouders waren inmiddels overleden) hield ik het jaar vol maar dat jaar eindigde met een harde piep in mijn oren en toen wist ik dat het mis was, flink mis! De accupuncturist maakte mij duidelijk dat mijn energie niet alleen tot een minimum was gedaald maar ook dat dit echt niet zomaar over zou gaan. Ze was verbijsterd dat ik nog steeds probeerde een aantal uur te werken.  Het beleid is immers blijven werken om de drempel naar het werk niet te hoog te maken! Ik wil iedereen aanraden om er echt een aantal maanden tussenuit tegaan en echt voor jezelf te kiezen! Na een jaar heb ik besloten om mijn werk eerder te stoppen  dan gepland. ik moest kiezen voor mezelf anders zou ik geen leuke oude dag meer  kunnen hebben; ik was pas 61! Nu v.w.b. Het experiment: ik maakte het afgelopen jaar al artjournals als uitlaadklep en elke ochtend teken ik een hele kleine mandala en schrijf erbij wat ik te doen heb die dag en hoe ik me wil voelen. Het voordeel van de mandala is dat het beeld je ook kan helpen die dag( ben immers beeldend therapeut). Ik ben een opleiding gaan doen tot Creatief coach en zet een praktijk op voor creatieve therapie en coaching. Ook ben ik gestart met Yin yoga, een aanrader! Het elke ochtend even stil staan bijjezelf is zeker belangrijk! Af en toe heb ik nog een slechte week en de piep in mijn oren is gelukkig een zachte ruis geworden.

 

[Matima Verbeek]

Hallo @jokehultinken @anitaveerhuis, onlangs ben ik een topic gestart "Is de Community "los zand"?". Als ik jullie verhalen lees dan hebben jullie naast jezelf o.a. ook met collega's, management en de organisatie/het systeem te maken (gehad). Ik ben deze topic gestart om uit te zoeken/zichtbaar te maken wat de Community nog meer kan betekenen dan alleen voor het individuele Community lid. Ik hoop op een zo breed mogelijke discussie met als doel om de Community als platform zo optimaal mogelijk te gebruiken, te ontwikkelen en in te zetten. Ik wil jullie uitnodigen om de topic " Is de Community "los zand"?" te lezen en erop te reageren. Nodig daarvoor ook andere Community leden/collega's uit.

Groet van @Matima Verbeek

[Marina Schriek]

De tip van @AdVerhagen ben ik ook meteen gaan toepassen. Wat een pret om nu (vooraan) voor het rode stoplicht te staan: gewonnen! Hoewel mijn favoriete kleur nog steeds groen is. Gelukkig ziet niemand het als ik m'n twee vuisten snel triomferend in de lucht steek, net voor ik optrek na groen licht. 
Ja, er zijn zoveel kleine dingetjes die je kunt doen of tegen jezelf kunt zeggen, waardoor je meer plezier beleeft.
Een klein meisje vertelde me eens dat haar favoriete weertype 'regen' is. De mijne niet precies, maar ik vertel het mezelf wel en dan lach ik er weer om. Dat is toch beter dan je humeur laten bederven door een regenbuitje.

Ik lees mee met jullie verhalen en bij het verhaal van Joke (@JokeHuntink) valt me op dat door alle omstandigheden de twee belangrijkst basisbehoeften van ieder mens in het nauw werden gebracht: vrijheid en plezier.
Door de gedwongen overplaatsingen en de angst voor mogelijk baanverlies, samen met de noodzaak om mantelzorg te verlenen, en de impliciete druk om je vooral niet ziek te melden, verlies je je vrijheid en de flexibele ruimte om  tot oplossingen te komen. Daarmee vergaat ook al snel je werk- en levensplezier. Zonder die twee drijvers kosten alle ballen die je in de lucht houdt op den duur al je veerkracht. Geen wonder dat je klachten toenamen. Als ik het zo lees heb je het nog bijzonder lang volgehouden. Veel mensen denken dat ten onder gaan aan stress weggelegd is voor de zwakkere broeders, maar het zijn juist de sterke mensen die zo lang doorgaan dat hun lijf dan maar ingrijpt en aangeeft dat genoeg, genoeg is.
Fijn dat je aangeeft welke zaken je helpen om weer op de been te komen. Er is leven na je burn-out!
Wie heeft er nog meer tips die je weer op de been helpen na burn-out?

[jokehultink]

@Marina Schriek Dank voor je reactie. Ik denk dus nu ook dat het belangrijk is om al veel eerder met de tips uit je boek aan de slag te gaan.( had ik moeten doen) Belangrijk om het gevoel te houden dat jezelf het heft in handen hebt en dat gevoel ook niet laten afnemen en daar helpen de tips uit je boek zeker bij.

[Isa van IZZ]

@jokehultink bedankt voor het delen van je verhaal, en jouw advies aan anderen! Een heel waardevolle bijdrage voor deze community van medewerkers in de zorg. Ik zag dat je in het andere topic waar Matima Verbeek naar verwees aan een reactie was begonnen? Ik ben heel benieuwd wat je daar wilde schrijven... Je kunt je eigen bijdrage bewerken (ter plekke, waar die bijdrage staat), dus als je wilt kun je jouw  tekst nog afmaken. Hartelijke groet, Isa

[Elly Wintjes]

Dag Isa,

Alle informatie - ook die ik thuis gestuurd gekregen had - heb ik doorgenomen, dank daarvoor.

Ik heb uiteindelijk besloten niet mee te doen, omdat dit naar mijn inschatting - in de huidige fase van mijn leven - voor mij persoonlijk geen helpende vorm is. Ik heb deze inschatting over mezelf ook in een open vertrouwelijk gesprek met mijn maatje getoetst en zij vond mijn besluit om niet mee te doen getuigen van eerlijke zelfkennis en levenservaring.

Van harte heel veel succes, ik hoop dat er vele anderen zijn die er wel baat bij hebben.

Met vriendelijke groeten,

E.

[Isa van IZZ]

Hallo @Elly Wintjes, bedankt voor je open en eerlijke bericht! En wat goed dat je zo duidelijk kiest voor wat goed voor jou is. Dat is uiteindelijk waar het om draait; voor jezelf zorgen. Dank voor het delen hier. Hartelijke groet, Isa

[jessicavdelzen]

@Marina Schriek Bij mij is het pas  3 weken geleden begonnen. Ik kwam toen terug van een heerlijke zonvakantie, en de bewuste zondag dacht ik eraan dat ik de volgende dag weer moest gaan werken. Op dat moment kreeg ik een heel gespannen gevoel, wat niet weg wilde gaan, en flinke huilbuien. Die maandag ging het op het werk ook niet erg lekker. Ik heb  er vanaf het eerste moment wel thuis over gepraat met mijn partner. De dagen die volgden waren ontzettend zwaar, en de woensdag spande de kroon. Onderweg naar kantoor (thuiszorg) heb ik echt moeten huilen, omdat er een flinke druk lag. Ik heb toen gedacht dat het elk moment echt helemaal "fout" zou gaan.

Uiteindelijk heb ik het een dag later ook met mijn collega besproken  en zij herkende alles en kon het heel goed voorstellen. Ik heb het toen ook bij meerdere collega's aangegeven, wat ook wel fijn was om het niet voor mezelf te houden. Die week ben ik bewust bezig geweest op welke moment ik me zo gespannen voelde om zo te kunnen ontdekken wat de oorzaak kon zijn. Dit was al snel duidelijk. Het lag duidelijk op het werk. Op dit moment zit ik in verschillende functies/posities. Ik ben in opleiding tot wijkverpleegkundige, werk nog gewoon als verpleegkundige in het team. Daarnaast zij  wij pas met een ander team samen gegaan dus dat loopt ook nog niet heel soepel, personeelstekort. Een valkuil van mij is dat ik snel zie wat er moet gebeuren en dit ook snel naar me toe trek en dat dan ook bij mij blijft liggen. Dus al met al erg veel taken en team nog draaiende proberen te houden is toch te veel van het goede. Afgelopen week heb ik dit tijdens het werkoverleg besproken en enkele taken verdeeld onder andere collega's wat erg fijn is zodat ik nu niet meer het idee heb dat ik overal verantwoordelijk voor ben. Dus nu gaat het eigenlijk wel weer goed geen gespannen gevoel meer, maar ik ben bang dat ik er te ligt over denk dat het nu wel "over" is. Ik zou graag tips willen hoe kan ik hier verder mee omgaan, wat kan ik doen om dit in de komende tijd te voorkomen, dat geen terug val komt. Ik ben echt bang dat het toch nog echt "Mis" kan gaan.

Groetjes Jessica 

[Dorothe Elbersen]

Beste Jessica, ik herken het gegeven dat je nu , nu op het werk de gezamenlijke verantwoording is geregeld, je denkt zo nu kunnen we weer verder. Omdat je op meerdere plaatsen actief bent , lijkt het dat een plek het probleem is. Maar wat ik ervaren heb was dat ik het probleem was. Ik heb met behulp van een psychologe dit ontdekt en er toen aan kunnen werken door in het begin heel duidelijk grenzen te stellen. En dat iets wat je leuk vindt wel minder belastend is , maar als je nog niet helemaal in balans bent kan je dat meer uit balans brengen. Ook heb ik elke dag iets ontspannends gedaan., al was het maar de hond langer uitlaten. Mijn tip is dan ook, stel je grens en maak je hoofd elke dag even leeg. Succes

[anitaveerhuis]

Beste Jessica,

Ik herken jouw probleem ook. En ik sluit me aan wat Dorothe zegt. Ik heb namelijk ook ontdekt dat ik vooral mezelf moest veranderen: dan pas kun je jezelf helpen. Anderen "doen" het namelijk niet voor je, maar ze accepteren echt wel als je een keer "nee" zegt: ook dat heb ik zelf ervaren. Mijn eigen grenzen aangeven; dat is belangrijk en daarmee help je jezelf en anderen accepteren dat echt! Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog en dat heeft mij echt geholpen. Ook omdat ik eerlijk naar mezelf ben geweest en mijn zwakheden heb geaccepteerd en probeer daar mee om te gaan. Tuurlijk heb ik af en toe een terugval maar daar leer je ook weer van; zeker als je het zelf ziet! Daarnaast helpt rust ook echt. Ik accepteer dat ik mijn rustmomenten nodig heb. Ook ben ik meer in de buitenlucht en volg ik yogalessen; ook een aanwinst voor mij. Ik wens je sterkte toe, Jessica en ik geloof dat het echt goed komt.

[Marina Schriek]

Hoi Jessica, 
Wat je vertelt is heel herkenbaar. Hoewel het absoluut niet leuk is, heb je nu wel een belangrijk waarschuwingssignaal gekregen. Wat mij opvalt is dat er direct mee aan de slag gaat, over nadenkt, bij jezelf te rade gaat en actie onderneemt. Dat is zonder overdrijving fantastisch! Veel mensen die zichzelf 'opeens' in een vette burn-out vinden, hebben eerder dit soort momenten niet of onvoldoende opgemerkt als significant genoeg om iets mee te doen. Jij doet dat wel en daar mag je best trots op zijn. Die wijsheid bezit je dus al. 
Je vraagt om tips om te voorkomen dat het toch nog echt 'mis' gaat. Ik geef je er graag een paar, hoewel de reacties van Dorothe en Anita je zeker al een eind op weg kunnen helpen.

Eerst wil ik toch graag benoemen dat er niets 'mis' gaat wanneer je last van stress-klachten of een burn-out krijgt. Juist die aanname geeft je een achterstand op je weg naar herstel. Veel mensen vinden burn-out een uiting van zwakte, ze voelen zich een sukkel of een loser, maar niets is minder waar. Juist de krachtige mensen gaan zo lang door tot ze echt hun balans ver kwijt zijn.
De oplossingen om weer in balans te krijgen kent vrijwel iedereen, maar het ook toepassen en doen, daar komt het vaak niet van. Zeker in de zorg-sector bij al die lieve krachtige mensen die voor anderen zorgen, komt het vaak voor dat mensen zichzelf wegcijferen... zo de burn-out in. Wanneer dan die (bijna) burn-out voorbijkomt, geeft dat een krachtig signaal waardoor de boodschap dat je écht beter voor je zelf moet zorgen wél aankomt. De burn-out creëert dan het moment waarop je tot veranderingen kunt komen, waar je voorheen niet aan toe kwam of niet aan wilde. Nu moet je wel! En dat is alleen maar goed. 
Hoe eerder je gaat zien dat de burn-out geen straf of falen is, maar je iets brengt, hoe gemakkelijker je openstelt voor alles wat er te leren valt naar aanleiding van je burn-out.

De oorzaken van een burn-out zijn voor iedereen persoonlijk, maar er zijn er wel een aantal te noemen die vaak op gaan. Je eigen grenzen niet bewaken, het oordeel van anderen aantrekken, andermans welzijn boven dat van jezelf stellen, conflictvermijdend gedrag, jezelf niet op waarde schatten, te weinig tijd voor jezelf nemen, symptomen negeren zoals hoofdpijn, vermoeidheid, geen puf of zin hebben in dingen die je normaal wel leuk vindt, vaker chagrijnig reageren naar de mensen die je lief zijn, etc.
De burn-out helpt je om in te zien dat al het bovengenoemde misschien wel gemakkelijk of voor de hand liggend is omdat je het al tijden zo hebt gedaan, maar dat je er niet gelukkiger van wordt, waardoor je uiteindelijk fysieke en mentale klachten ontwikkeld. Die kunnen dus zo heftig zijn dat je niet meer tot werken in staat bent.

Wat kun je doen?
Benoem dat de situatie inderdaad heel heftig is en dat het heel belangrijk is om in samenspraak met elkaar tot oplossingen te komen. In je eentje het fort bewaken lukt maar beperkte tijd. Besef dat 'quality-time' voor jezelf onmisbaar is om je balans te herkrijgen en behouden. Bedenk waar je blij van wordt en reserveer tijd daarvoor. Al moet je een oppas nemen zodat jij een avondje kan badderen. En één keer doen is niet afdoende.

Voor jezelf zorgen moet een goede gewoonte zijn. Vaak gaat het bij een (bijna) burn-out niet om heftige activiteiten. Nu zul je vooral profijt hebben van wandelingen in de natuur, rustig bewegen, liefst buiten, tijd voor gesprekken met lieve vriend(inn)en, yoga, meditatie, misschien wel schilderen, knutselen, kleuren, schrijven of muziek luisteren met een potje rustgevende kruidenthee erbij.

Ik vind het echt heel goed dat je je gespannen gevoel direct aangekaart hebt bij je collega's. Dat geeft voor jezelf ruimte en biedt hen de kans om mee te werken aan verbeteringen.
Het is zo dat niet alle organisaties zo ingericht zijn dat iedereen goed tot zijn recht kan komen. De werkcultuur is natuurlijk van grote invloed. Toch ligt de oplossing ten eerste bij jezelf.

Wanneer je aandacht geeft aan je persoonlijke balans, ga je je vanzelf weer sterker voelen. Die kracht kun je gebruiken om zaken te benoemen en bespreekbaar te maken.
Wanneer jij last hebt van de hoge werkdruk kun je op je vingers natellen dat dat voor veel meer mensen in de organisatie geldt. Uit ervaring weet ik hoe bevrijdend het is wanneer het taboe op 'last hebben van stress' opgeheven wordt. Hoe fijn is het om te weten dat je niet de enige bent, en samen te werken aan oplossingen binnen de organisatie. Zelfs wanneer het je taak niet direct is, voelt het toch goed om onderdeel van de oplossing te zijn, i.p.v. afwachten en hopen dat er ooit eens iets verandert.

Jessica, ik hoop dat je hier iets aan hebt. Mocht je nog steeds heel zwaar hebben, begin dan bij de basis.
Zorg voor voldoende slaap. Drink veel water. Ga dagelijks naar buiten om te bewegen. Let goed op je ademhaling (helemaal naar je buik toe). Probeer stress-gevoelens niet weg te eten, daar zit je oplossing niet. Je functioneert beter wanneer je darmen goed werken, dus eet liever minder dan meer. 
Je doet het al, maar praat met mensen om je heen, niet om te klagen en schuld toe te wijzen, maar om te erkennen dat je in een lastig parket zit en te onderzoeken wat allemaal bij kan dragen aan het herstellen van je balans.

Heel veel sterkte gewenst!! Marina
 

Ps. Ik zou nog zoveel meer tips willen geven, maar laat het er dan maar bij dat je nu nog met een flinke korting mijn boeken aan kan schaffen via de ledenaanbieding van IZZ. In het burn-out boek onderzoek ik 220 pagina's lang wat je kan helpen om je burn-out te voorkomen of te boven te komen.

[Isa van IZZ]

@Marina Schriek, @anitaveerhuis en @Dorothe Elbersen wat een hartverwarmende en helpende woorden voor @jessicavdelzen! En voor iedereen die meeleest met gelijksoortige vragen. Dit is een heel waardevol gesprek, bedankt daarvoor. Aansluitend op Marina's vermelding van het ledenvoordeel van IZZ plaats ik hier ook even de link naar het boek. 

 

[Rianne van zwieten]

Hey Jessica,

Allereerst wil ik je zeggen dat ik het knap vindt dat je dit alles deelt en open bent. Ik denk dat je al goed bezig bent door goed je grenzen aan te geven en het bespreekbaar te maken in het team. Je moet het met elkaar doen en samen de verantwoordelijkheid dragen! Blijf dit doen!

veel sterkte

[Mirjam Vink Verhagen]

Mooi initiatief. Maar, hoe zeg ik dit netjes? Schoenmaker blijf bij je leest. Geef ons de tijd en ruimte om contact te maken met onze patiënten, dit soort technieken kénnen wij natuurlijk, hiermee ondersteunen wij onze patiënten. Daar zijn we voor opgeleid. Dat is óns werk, als professionals. Júllie werk als zorgverzekeraar is zorgen dat er voldoende geld op de goede plek komt, voor de patiëntenzorg. Dan is dit soort symptoombestrijding niet nodig. Dan kunnen wij doen waar we goed in zijn, tijd en aandacht investeren in onze patiënten. En gaan we als vanzelf, puur natuur en zonder memo, vanzelf met een glimlach met hart en ziel aan de slag en komen die positieve gevoelens vanzelf, uit onszelf, écht en in het hier en nu, zoals dat hoort.  Zulen we dat weer eens gaan proberen.? Verpleegkundige GGZ

[Dorothe Elbersen]

Beste Mirjam, begrijp ik je verhaal goed, vind je dat de zorgverzekering  nu aan symptoombestrijding doet. Ik denk dat het juist goed is dat dit door leden wordt besproken, niet alleen in de gezondheidszorg komt een burn out voor.  En volgens mij zijn de werkers in de gezondheidszorg allemaal sterren om te zeggen " ik kan dat zelf wel, ik heb dat niet nodig" en vervolgens te vallen in deze valkuil. Juist door een maatschappij die veranderd is, er worden veel meer eisen gesteld, zoals werken met een gezin, sociaal zijn enz, is het nodig dat je voor jezelf en elkaar zorgt. Juist daarom vind ik het experiment goed. 

Zelf heb ik het een week uitgevoerd, en ja de kracht van de positiviteit werd al merkbaar.  Ik probeer nu door de dag , vaker stil te staan bij gewone dingen, bv een zonnestraal die door de wolken heen komt, een vogel in de  tuin die het hoogste lied aan het fluiten is.  Zo creër ik tijd voor mezelf en kan ik met een lach naar mijn werk gaan, en aandacht aan mijn patiënten geven. Het is aan mezelf om voor mezelf te zorgen.  

[Isa van IZZ]

Hallo @Mirjam Vink Verhagen, bedankt voor je geïnspireerde bijdrage. Voordat ik toelichting geef op het experiment en op wie wij zijn (en waarom we dit doen); klopt het dat ik frustratie (of ontzetting, of teleurstelling) lees in jouw verhaal? Omdat de zorgverzekeraar iets niet doet, wat hij in jouw ogen wel hoort te doen? Ik ben benieuwd of je dat zou willen toelichten. We horen heel graag van onze leden wat jullie behoeften en ideeën voor verbeteringen zijn. Die geluiden geven ons een basis om vanuit onze rol van belangenbehartiger op te kunnen treden. Als je hier iets over zou willen schrijven, dan hebben we daar een specifiek forum voor: het ledencollectief van mensen in de zorg.

Het experiment is voor Team Burn-out opgezet, en in deze community gedeeld zodat alle IZZ leden hiervan kunnen profiteren. Team Burn-out bestaat uit IZZ leden, die zich om verschillende redenen bij burn-out in de zorg betrokken voelen. Wij zijn hiermee begonnen omdat we een ledencollectief zijn (geen zorgverzekeraar) en uit onze eigen (en andere) onderzoeken weten dat de psycho-sociale arbeidsbelasting in de zorg (en het psychische zorggebruik) stijgt. We zijn om die reden ook met de Nu zeg ik Nee Vijfdaagse gestart. En we doen natuurlijk meer, waarvan het organiseren van de IZZ Zorgverzekering een van onze twee belangrijkste taken is. De tweede is onderzoek en projecten om het werken in de zorg gezond(er) te maken. Wil je meer weten over IZZ? Dan lees je dat op deze pagina.

Ik hoop op een reactie van je.

Met vriendelijke groet, @Isa IZZ